Polarisatie Beam Combiner-splitter Fabrikanten

Een sensor is een detectieapparaat dat de gemeten informatie kan voelen en de waargenomen informatie kan omzetten in elektrische signalen of andere vereiste vormen van informatie-uitvoer volgens een bepaalde regel, om te voldoen aan de transmissie, verwerking, opslag en weergave van informatie , Opname- en controle-eisen.

Het meten van de laserafstand wordt gemeten met behulp van een laser als lichtbron. Deze is onderverdeeld in een continue laser en een pulslaser, afhankelijk van de werkingsmodus van de laser. Gaslasers zoals helium-neon, argonion, krypton-cadmium enzovoort werken in een continue uitvoer status voor faselaserbereik, dubbele heterogene GaAs halfgeleiderlaser voor infraroodbereik; massieve laser zoals robijn, neodymiumglas, voor pulslaserbereik. Laserafstandsmeter vanwege de kenmerken van goede monochromie en sterke oriëntatie van de laser, gekoppeld aan de halfgeleiderintegratie van elektronische lijnen, vergeleken met de foto-elektrische afstandsmeter, kan het niet alleen werken en 's nachts, maar verbetert ook de nauwkeurigheid van de afstandsmeter.

Lasers met smalle lijnbreedte worden veel gebruikt als lichtbronnen en ontvangers in glasvezelcommunicatiesystemen. Wat lichtbronnen betreft, kunnen lasers met smalle lijnbreedte hoogwaardige en zeer stabiele optische signalen leveren, waardoor signaalvervorming en bitfoutpercentages kunnen worden verminderd. Wat ontvangers betreft, kunnen lasers met smalle lijnbreedte een hoge gevoeligheid en uiterst nauwkeurige lichtdetectie bieden, wat de signaaldetectiemogelijkheden van de ontvanger kan verbeteren. Bovendien kunnen lasers met smalle lijnbreedte worden gebruikt voor functies zoals optische filtering en frequentieconversie.

Hoewel zowel het spectrum als het frequentiespectrum elektromagnetisch spectrum zijn, zijn de analysemethoden en testinstrumenten van spectrum en frequentiespectrum vanwege het verschil in frequentie zeer verschillend. Sommige problemen zijn moeilijk op te lossen in het optische domein, maar het is gemakkelijker om ze op te lossen door frequentieconversie naar het elektrische domein.

Fluorescentiebeeldvorming wordt veel gebruikt in biomedische beeldvorming en klinische intra-operatieve navigatie. Wanneer fluorescentie zich voortplant in biologische media, zullen absorptieverzwakking en verstrooiingsverstoring respectievelijk fluorescentie-energieverlies en een afname van de signaal-ruisverhouding veroorzaken. Over het algemeen bepaalt de mate van absorptieverlies of we kunnen "zien", en het aantal verstrooide fotonen bepaalt of we "helder" kunnen zien. Bovendien worden de autofluorescentie van sommige biomoleculen en signaallicht verzameld door het beeldvormingssysteem en worden uiteindelijk de achtergrond van het beeld. Daarom proberen wetenschappers voor biofluorescentiebeeldvorming een perfect beeldvenster te vinden met een lage fotonabsorptie en voldoende lichtverstrooiing.