Een superradiance lichtbron (ook bekend als eenASE lichtbron) is een op superstraling gebaseerde breedbandlichtbron (witte lichtbron). (Het wordt vaak ten onrechte een superluminescente lichtbron genoemd, die is gebaseerd op een ander fenomeen dat superfluorescentie wordt genoemd.) Over het algemeen bevat een superluminescente lichtbron een laserversterkingsmedium dat wordt geëxciteerd om licht uit te stralen en vervolgens wordt versterkt om licht uit te stralen. Superstralende lichtbronnen hebben een zeer lage temporele coherentie vanwege hun grote stralingsbandbreedte (vergeleken met lasers). Dit verkleint de kans op spotting, wat vaak wordt gezien in laserstralen, aanzienlijk. Vanwege de hoge ruimtelijke coherentie is het uitgangslicht van een superstralende lichtbron echter goed gefocusseerd (vergelijkbaar met een laserstraal) en daarom veel intenser dan dat van een gloeilamp. Daarom is deze lichtbron zeer geschikt voor optische coherentietomografie (Optical Coherence Tomography, OCT), apparaatkarakterisering (in glasvezelcommunicatie), gyroscopen en glasvezelsensoren. Zie het item Superluminescent Diodes voor meer gedetailleerde toepassingen. De belangrijkste soort superluminescente lichtbronnen zijnsuperluminescente diodes SLD'sen glasvezelversterkers. Op glasvezel gebaseerde lichtbronnen hebben een hoger uitgangsvermogen, terwijl SLD's kleiner en goedkoper zijn. De stralingsbandbreedte van beide is minimaal enkele nanometers en tientallen nanometers, en soms zelfs groter dan 100 nanometer. Zoals bij alle high-gain ASE-bronnen, is een zorgvuldige onderdrukking van optische feedback (bijv. reflecties van glasvezelpoorten) vereist, zodat het parasitaire lasereffecten kan produceren. Voor apparaten die optische vezels gebruiken, kan Rayleigh-verstrooiing in de optische vezel van invloed zijn op de uiteindelijke prestatie-index.
We use cookies to offer you a better browsing experience, analyze site traffic and personalize content. By using this site, you agree to our use of cookies.
Privacy Policy
